انسان از زمان های کهن از پوست حیواناتی که شکار می کرده به منظور پوشش و محافظ بدن در مقابل تغییرات جوی و نیز به عنوان زیر انداز استفاده می کرده و به تدریج با رواج دامداری و ریسیدن پشم، بافتن در میان قبایل ابتدایی رواج یافت و جزو اولین هنرها و صنایع قبیله ای به شمار آمد.
هر چند به روشنی مشخص نیست که نخستین بار در کجا و توسط چه قوم و قبیله ای بافت پارچه های اولیه که همزمان با شروع بافت گلیم بوده صورت گرفته اما بر اساس کاوش های باستان شناسی شواهدی از بافندگی در میان ساکنان فلات ایران و سرزمین های همجوار به دست آمده است. از جمله در غارهای جنوب شرقی دریای مازندران (غار کمربند و هوتو در نزدیکی بهشهر) آثاری پیدا شده که پرورش گوسفند و بز و ریسیدن پشم و موی آن ها را به دست مردمان این منطقه در ۸۰۰۰ سال پیش به اثبات می رساند.
همچنین تکه پارچه ای ۸۰۰۰ ساله بافته از موی بز در کرانه های دریای مازندران و پارچه کتانی ۶۰۰۰ ساله ای هم از شوش به دست آمده است.
با همه این ارزیابی ها نمی توان تاریخ دقیقی برای بافت و پیدایش گلیم ارائه کرد. قدیمی ترین فرش کشف شده دنیا به نام پازیریک متعلق به ۳۵۰-۵۰۰ ق م است.
گلیم بافی مقدمه ای برای بافت فرش بوده است. تاریخ آغاز قالی بافی را به ۱۵۰۰-۲۰۰۰ ق م تخمین زده اند می توان گفت تاریخ آغاز گلیم بافی حدود ۳۰۰۰ تا ۵۰۰۰ ق م بوده است.
گِلیم یا پَلاس یکی از انواع صنایع دستی زیرانداز و پوششی است که از ابریشم، موی بز، پشم گوسفند و یا دیگر چهارپایان اهلی معمولا بدون پرز با درگیری تار و پود به یکدیگر بافته می شود.
قالی ایرانی از دیرباز معروف و مورد استفاده بوده. فرش معروف بهارستان در کاخ تیسفون به خاطر شکوهش بازتاب گسترده‌ای در ادبیات اسلامی داشته‌است. و تاریخ نگاران بسیاری از جمله تاریخ نگاران یونانی به فرش ایرانی و اعتبار آن در نوشته هایشان اشاره کرده اند.
دیدگاه خود را ثبت کنید
تمایل دارید در گفتگوها شرکت کنید؟در گفتگو ها شرکت کنید.