ما در ایران با مشکلات بسیار جدی‌ای در بخش بهداشت روان روبرو هستیم:
مشکل اول نبود آگاهی و اطلاعات کافی درباره بهداشت روان و رایج نبودن مراجعه به روانشناس و روانپزشک است. هیچ‌گونه آموزشی درباره آنچه که به سلامت روان مربوط است در مدرسه و دانشگاه دریافت نمی‌کنیم. همچنان عده زیادی از مردم فکر می‌کنند فقط در موارد بسیار حاد و غیرقابل کنترل، باید سراغ درمان رفت. زدن برچسب روانی و دیوانه به آدم‌ها هنوز از رونق نیافتاده است.
مشکل دوم در دسترس نبودن و عمومی نبودن این خدمات است. همان مسئله‌ای که سازمان جهانی بهداشت و سازمان ملل هم امسال روی آن تمرکز کرده‌اند و از همه کشورها خواسته‌اند روی بخش بهداشت روان خود سرمایه‌گذاری گسترده و جبرانی انجام دهند به شکلی که تبدیل به بخشی از بهداشت عمومی کشور شود.
مشکل سوم که از دو مشکل بالایی نشات می‌گیرد این است که به دلیل ناشناخته بودن ویژگی‌های رفتار درست و شیوه درست کار در بخش روانشناسی و روانپزشکی، ما با انبوهی از مدعیان زرد روبرو هستیم که از طریق شبکه‌های اجتماعی برای خود شهرتی بهم می‌زنند و حتی با گرفتن حق ویزیت‌هایی بسیار بیشتر از روانشناسان مجرب، نه تنها به افزایش سلامت روان کمک نمی‌کنند که باعث تخریب آن می‌شوند.
هیچ فرد متخصصی با خواندن یک کامنت نمی‌تواند بیماری روانی را تشخیص داده و با نوشتن یک کامنت برای آن نسخه بپیچد.
هیچ فرد متخصصی از رابطه قدرت موجود بین مراجع و درمانگر برای سواستفاده جنسی استفاده نمی‌کند.
هیچ فرد متخصصی به جای مراجع خود تصمیم نمی‌گیرد یا عقاید شخصی خودش را به او تحمیل نمی‌کند و…
به نظر شما برای حل این مشکلات چه کارهایی می‌توان کرد؟
دیدگاه خود را ثبت کنید
تمایل دارید در گفتگوها شرکت کنید؟در گفتگو ها شرکت کنید.